* تمامِ آسمان با ستاره هایش دورِ سرت می چرخند *

جلوتر می روی، دو پسر که بیست تا بیست و پنج ساله به نظر می رسند داخلِ ماشین نشسته اند، ساعتت را نگاه می کنی با خودت می گویی: (( اگه فردا به امتحان نرسم چی؟ ))

دوباره ماشین را نگاه می کنی، راننده می گوید:

(( چی شد خانوم، میاین؟ آخه ما دانشجوییم، عجله داریم. ))

به صندلی های عقب که خالی است نگاه می کنی و خودت را داخلِ ماشین در حالی که سرت را به شیشه چسبانده ای و خوابیده ای تصور می کنی. رو به راننده می کنی و می گویی:

(( جدا !؟ شما هم دانشجویین، آخه من دانشجوی دانشگاهِ آزادم، باید فردا اونجا باشم. ))

کمک راننده نگاهت می کند و می گوید:

((ما دانشجویِ دولتی هستیم، به هر حال ما که داریم می ریم، اگه تو هم میای بفرما، البته خیالت راحت باشه کرایتو باید بدی. ))

جمله ی (( خیالت راحت باشه )) در گوشت صدا می کند، دوباره گوشیَت را نگاه می کنی، باید خبرِ حرکت کردنت را به خانه بدهی، مادرت منتظر است.

با خودت می گویی؟

(( اگه بگم ماشین نیست، حتما می گن: نرو، اما من باید برم، فردا امتحان دارم اونا متوجه نیستن، از طرفی نمی تونم بگم با ماشین شخصی، اونم با دو تا پسر می رم! چه کنم؟ ای خدا! اگه بگم با اتوبوس میرم چی؟ آره ... ))

رو به کمک راننده می کنی و می گویی:

(( میشه کمک کنین وسایلم رو بزارم صندوق عقب؟ ))

راننده به کمک راننده می گوید:

(( کمکش کن، اما وسایل رو بزار روی صندلی عقب، صندوق پُره. ))

به کمک راننده نگاه می کنی که وسایلِ سنگینت را داخل ماشین می گذارد و با خودت می گویی:

(( چرا نذاشت صندوق عقب رو ببینم، نکنه ... ،نه بابا، پُره دیگه، به قیافشون نمی خوره. این پسرِ رو نیگا با چه اذیتی وسایلم رو میذاره! چرا اینقدر مشتاقِ؟ نکنه ... ، شبِ تاریک، جاده ی خلوت، تو ماشین با دو تا پسر، اگه اتفاقی بیفته چی؟ هیچکی نمی دونه من با ماشین شخصی رفتم اونم با دو تا پسر، به مامان هم که قرارِ بگم با اتوبوس می رم. ))

کمک راننده سوار ماشین می شود. در فکر آن هستی که چرا مسافرِ دیگری سوار نمی کنند؟

کمک راننده با تعجب به تو نگاه می کند و می گوید:

(( خانوم سوار نمیشین؟ ))

کمی به همان حالت می ایستی و سرانجام با فکر به امتحان و نگاهی به چهره دو پسر که سر به راه به نظر می رسد، سوار می شوی.

در را که می بندی قلبت تند می زند، دلت می خواهد اگر قرار است اتفاقی بیفتد همین الان آن را بدانی، گوشیت را برمیداری و به مادرت پیامک می زنی. (( مامان جونم، اتوبوس اومد، تقریبا خالیه، من سوار شدم، دیگه دارم راه میفتم، نگرانم نباشین، صبح که رسیدم بهتون زنگ می زنم. ))

پیامک را که می فرستی دوباره نگاهش می کنی، کلمه ی (( نگرانم نباشین.)) چشمانت را میخکوب می کند، در حالِ خودت هستی که کمک راننده می پرسد:

(( خانوم معذرت می خوام، حالا که همسفر شدیم، می خواستم بدونم اسمِ شما چیه؟ اگه امکان داره. ))

با خودت می گویی:

(( چقدر لحنش عوض شده؟ اسمِ من را می خواهد چه کند؟ همسفریم که همسفریم. ))

به بیرون نگاه می کنی، هنوز از شهر خارج نشده اید، هنوز فرصت داری، دلت می خواهد بگویی: (( پیاده می شوم، تصمیمم عوض شده، نمیام. )) اما چیزی نمی گویی.

کمک راننده دوباره می گوید:

(( خانوم؟ خانوم؟ اینجایی؟ ))

(( بله ... بله ... معذرت می خوام، اسمم فرزانه است. ))

(( چه اسم قشنگی. ))

با این حرفش قلبت تند تر می زند، دیگر دارید از شهر خارج می شوید، اگر خارج شوید دیگر راه بازگشتی نیست. راننده را نگاه می کنی و آرامش را در وجودش احساس می کنی، اما کمک راننده کمی هیجان زده به نظر می رسد و این هیجان نگرانت کرده است.

نیم ساعتی گذشته و چشمانت سنگین شده است، دستت را جلوی دهانت می گذاری تا خمیازه ات را بپوشاند، گوشی تلفنت را در می آوری و ساعت را نگاه می کنی، چشمت به پاهایت می افتد، به سرعت مانتواَت را مرتب می کنی و پاهایت را می پوشانی، دوباره خمیازه می کشی، دستت را جلوی دهانت گذاشته ای که در همان لحظه نگاهت به آینه ی ماشین می افتد و چشمان راننده را می بینی که به تو خیره شده است، قبل از اینکه دستت را از جلوی دهانت برداری رُژ روی لبانت را به آرامی پاک می کنی، دستت را پایین می آوری و به بیرون نگاه می اندازی، تاریکیِ عمیقی همه جا را گرفته و نور چراغ ماشین ها تک و توک دیده می شود، جاده مثلِ همیشه خلوت است، دوباره در آینه نگاه می کنی، نگاه راننده به جاده است، نفسِ عمیقی می کشی که ناگهان نگاهت به ناخون هایت می افتد، دستت را روی پاهایت می گذاری و به آرامی لاکِ روی ناخون هایت را که به رنگ صورتی است پاک می کنی، خیلی سخت پاک می شوند برای همین انگشت هایت را یکی، یکی در دهانت می کنی تا راحت تر پاک شوند. همینطور که انگشتت در دهانت است متوجه نگاهِ راننده از آینه ی ماشین می شوی، در چشمانت خیره شده است، فوری انگشتت را در می آوری و نگرانی که مبادا راننده خیال بد کرده باشد، با خودت می گویی: (( از کی تا حالا لاک با آب دهن پاک شده؟ چه احمقم من! چرا اینکارو کردم؟ )) همینطور در آینه خیره شده ای، چه باید بگویی؟ باید بگویی: (( آقا جلوت رو نیگا کن.)) یا (( منظوری نداشتم ها! )) نه اینها که بدتر است، در نهایت تصمیمت را می گیری و سکوت می کنی و از شیشه ماشین به تاریکی خیره می شوی. دوباره که در آینه نگاه می کنی راننده را مشغول رانندگی می بینی و دوباره نفس عمیقی می کشی، سرت را به پشت تکیه می دهی، موهایت را بیشتر می پوشانی و دوباره مانتواَت را مرتب می کنی، چشمانت سنگین شده اند و خود به خود بست می شوند، برای آخرین بار نگاهی به راننده و کمک راننده می اندازی ...

چشمانت را که باز می کنی سرت به شیشه ی ماشین خورده است، ناگهان متوجه می شوی ماشین بیش از حد تکان می خورد، نگاهی به بیرون می اندازی، همه چیز تاریک است، جاده هم خاکی است، خاکی؟! قلبت تند می زند، چرا اینجا هستید؟ چرا از جاده ی اصلی خارج شده اید؟ در این مدتی که خواب بوده ای چه اتفاقی افتاده؟ دود سیگار کمک راننده چشم و بینی ات را می سوزاند، آن ها به آرامی صحبت می کنند، خودت را به خواب می زنی و به حرف هایشان گوش می دهی.

کمک راننده می گوید:

(( اَه یه کاری بکن دیگه، یه جایی نگه دار.))

(( آروم باش دخترِ رو بیداره می کنی، اگه می خوای ماشین رو نگه دارم بری پشت تپه کارت رو بکنی؟ اگه نه بزار تا برسیم به خرابه ای، چیزی.))

پاهایت سست شده اند و دستانت می لرزند، به سراغ کیفت می روی، درش را باز می کنی و با دستانِ لرزانت گوشیَت را بر می داری که ناگهان کمک راننده سرش را بر می گرداند و با لبخندی نگاهت می کند. دستت را به طرف دستگیره می بری، بی درنگ در را باز می کنی و خودت را بیرون می اندازی. تمامِ آسمان با ستاره هایش دورِ سرت می چرخند ...

صداهایی می شنوی:

(( یا خدا ... چیکار کنیم اینو؟ ))

(( یعنی چی چیکار کنیم؟ باید سوارش کنیم و برگردیم جاده اصلی. ))

(( جاده که بسته بود؟ ))

(( کلِ مسیر رو بر می گردیم دیگه، باید یه بیمارستانی چیزی باشه. ))

کم کم چشمانت را باز می کنی اما بدون اختیار دوباره بسته می شوند، بیشترِ بدنت می سوزد.

دوباره که چشمانت را که باز می کنی داخل ماشین خوابیده ای. کمی سرت را بلند می کنی و کمک راننده را می بینی.

(( بهوش اومد، بهوش اومد، خانوم این چه کاری بود کردی؟ می خواستی خود کشی کنی؟ آخه چرا ما رو بدبخت کردی؟ می رفتی از بالای خونه ای، برجی، خودت رو پرت می کردی.))

راننده می گوید:

(( خفه شو، به جایی که آرومش کنی داری چی میگی بهش؟ ))

(( می دونی اگه کاری بشه چه بلایی سرمون میاد؟ ))

(( خدا رو شکر الان که بهتره، باید سریع یه بیمارستان پیدا کنیم. ))

(( آره خدا کنه زود پیدا شه اگه نه از شدت دستشویی می ترکم! ))

(( اون داره درد می کشه و تو به فکر دستشویی هستی؟ ))

(( من که نگفتم درد نمی کشه، فقط گفتم خدا کنه بیمارستانش دستشویی هم داشته باشه، از پشتِ تپه و خرابه که بهتره. ))

محمد حسینی کاریزکی

تابستان 92